Choroby przyzębia, czyli parodontopatie, dotyczą przyzębia brzeżnego, tj. dziąsła, ozębnej, okostnej, kości wyrostka zębodołowego i ce­mentu korzeni zębów. Klinicznie wyodrębnia się postacie: zapalne, za­nikowe, przerostowe (rozrostowe) i mieszane.

Podobnie jak próchnica, ze względu na częstość występowania cho­roby przyzębia zaliczane są do chorób społecznych. W Polsce ok. 40% dzieci i młodzieży oraz prawdopodobnie ok. 40 — 50% dorosłych cier­pi na parodontopatie. Większe zagrożenie tymi chorobami istnieje u pracowników niektórych gałęzi przemysłu. Zwykle nasilenia cho­roby obserwuje się pomiędzy 20 a 30 r. życia, a następnie między 50 a 60 r. życia.

Przyczyną rozwoju chorób przyzębia mogą być czynniki: biolo­giczne, tj. wewnątrzustrojowe, różnego rodzaju urazy prowadzące do zaburzeń czynnościowych oraz czynniki wywołujące stany zapalne. Do biologicznych czynników ogólnoustrój owych należy cukrzyca oraz zaburzenia metaboliczne, do działających miejscowo — osad, kamień nazębny i drobnoustroje (płytka nazębna). Do czynników urazowych — np. wady zgryzu prowadzące do destrukcyjnych zmian w przyzębiu. Czynniki te prowadzą do powstawania patologicznych kieszonek dziąsłowych. W rzeczywistości ilość czynników chorobotwórczych jest znacznie większa, a patogeneza chorób przyzębia nie do końca wyjaś­niona i poznana.

Leczenie chorób przyzębia jest uciążliwe i zazwyczaj długotrwa­łe. Wymaga wyjątkowo dobrej współpracy chorego z lekarzem, syste­matycznych działań, kompleksowego postępowania, ścisłego stosowa­nia się do otrzymywanych zaleceń. Nieleczone choroby przyzębia pro­wadzą do rozchwiania i utraty zębów. Ponieważ leczenia przyczynowe­go nie ma, bardzo ważną rolę odgrywa zapobieganie.

Zapobieganie chorobom przyzębia sprowadza się do: racjo­nalnego odżywiania (pokarmy bogate w białko, witaminy, mi­nerały); doboru pokarmów o odpowiedniej konsystencji (zmu­szające do rozgryzania, rozdrabniania i żucia); racjonalnego trybu życia (ruch, świeże powietrze, unikanie używek); higieny jamy ustnej (mycie, czyszczenie, szczotkowanie, płukanie zębów, dziąseł); wczesnej likwidacji próchnicy, wad zębowo-zgryzowych, osadów, kamienia nazębnego itp.; ciągłego, systematycznego le­czenia chorób podstawowych (cukrzycy, padaczki, chorób przewodu pokarmowego, chorób krwi); stałej opieki lekarskiej nad pracownika­mi szczególnie narażonymi na działanie wysokich temperatur, pyłów, szkodliwych związków chemicznych.