Choroby przyzębia, czyli parodontopatie, dotyczą przyzębia brzeżnego, tj. dziąsła, ozębnej, okostnej, kości wyrostka zębodołowego i cementu korzeni zębów. Klinicznie wyodrębnia się postacie: zapalne, zanikowe, przerostowe (rozrostowe) i mieszane.
Podobnie jak próchnica, ze względu na częstość występowania choroby przyzębia zaliczane są do chorób społecznych. W Polsce ok. 40% dzieci i młodzieży oraz prawdopodobnie ok. 40 — 50% dorosłych cierpi na parodontopatie. Większe zagrożenie tymi chorobami istnieje u pracowników niektórych gałęzi przemysłu. Zwykle nasilenia choroby obserwuje się pomiędzy 20 a 30 r. życia, a następnie między 50 a 60 r. życia.
Przyczyną rozwoju chorób przyzębia mogą być czynniki: biologiczne, tj. wewnątrzustrojowe, różnego rodzaju urazy prowadzące do zaburzeń czynnościowych oraz czynniki wywołujące stany zapalne. Do biologicznych czynników ogólnoustrój owych należy cukrzyca oraz zaburzenia metaboliczne, do działających miejscowo — osad, kamień nazębny i drobnoustroje (płytka nazębna). Do czynników urazowych — np. wady zgryzu prowadzące do destrukcyjnych zmian w przyzębiu. Czynniki te prowadzą do powstawania patologicznych kieszonek dziąsłowych. W rzeczywistości ilość czynników chorobotwórczych jest znacznie większa, a patogeneza chorób przyzębia nie do końca wyjaśniona i poznana.
Leczenie chorób przyzębia jest uciążliwe i zazwyczaj długotrwałe. Wymaga wyjątkowo dobrej współpracy chorego z lekarzem, systematycznych działań, kompleksowego postępowania, ścisłego stosowania się do otrzymywanych zaleceń. Nieleczone choroby przyzębia prowadzą do rozchwiania i utraty zębów. Ponieważ leczenia przyczynowego nie ma, bardzo ważną rolę odgrywa zapobieganie.
Zapobieganie chorobom przyzębia sprowadza się do: racjonalnego odżywiania (pokarmy bogate w białko, witaminy, minerały); doboru pokarmów o odpowiedniej konsystencji (zmuszające do rozgryzania, rozdrabniania i żucia); racjonalnego trybu życia (ruch, świeże powietrze, unikanie używek); higieny jamy ustnej (mycie, czyszczenie, szczotkowanie, płukanie zębów, dziąseł); wczesnej likwidacji próchnicy, wad zębowo-zgryzowych, osadów, kamienia nazębnego itp.; ciągłego, systematycznego leczenia chorób podstawowych (cukrzycy, padaczki, chorób przewodu pokarmowego, chorób krwi); stałej opieki lekarskiej nad pracownikami szczególnie narażonymi na działanie wysokich temperatur, pyłów, szkodliwych związków chemicznych.