Urazy ręki, pomimo wielkiego rozpowszechnienia, są często lekceważone, wskutek czego nierzadko doprowadzają do rozmaitych upośledzeń czynności, a nawet wyraźnego kalectwa.
Stłuczenia ręki są wynikiem urazów bezpośrednich. Obok stłuczenia powierzchownego i otarcia naskórka może wystąpić uszkodzenie ścięgien, które po stronie grzbietowej ręki przebiegają tuż ponad twardym podłożem kostnym, zaś po. stronie dłoniowej — w ciasnym i niepodatnym na rozciąganie kanale nadgarstka. Zbagatelizowanie tych uszkodzeń może doprowadzić do przewlekłego stanu zapalnego pochewek ścięgien albo do ostrego zespołu cieśni kanału nadgarstka.
Bardzo bolesne są stłuczenia kciuka i palca V. Najbardziej narażone na stłuczenia są opuszki palców, a powstające krwiaki, zwłaszcza podpaznokciowe, są szczególnie bolesne. W miarę wzrostu ciśnienia w krwiaku ból narasta.
Objawem stłuczenia ścięgien jest ból nasilający przy próbie czynnego ruchu stłuczonego palca. Współistniejący obrzęk oraz miejscowa bolesność uciskowa uniemożliwiają ścisłe określenie, które ścięgno zostało uszkodzone.
Leczenie powierzchownych stłuczeń ręki, podobnie jak stłuczeń innych tkanek miękkich, polega na unieruchomieniu ręki (czy uszkodzonego palca) oraz na stosowaniu zimnych, wysychających * okładów „przez okres 24-48 godz. Po tym czasie wprowadza się stopniowane ruchy czynne do granic bólu, stosowanie ciepła (gorące kąpiele), a także zabiegi fizykoterapeutyczne sprzyjające wchłanianiu wysięku.
Po upływie tygodnia ostre dolegliwości bólowe zazwyczaj ustępują i wystarcza zwykłe ograniczenie czynności ręki, aż do czasu powrotu pełnej ruchomości i całkowitej bezbolesności ścięgna. Dłuższego leczenia wymagają stłuczenia kciuka i palca V, a krwiaki podpaznokciowe usunięcia chirurgicznego.
Skręcenia, naciągnięcia i naderwania mogą powodować uszkodzenia typu więzadłowo-torebkowego, a nierzadko też uszkodzenia poszczególnych przyczepów mięśniowych, zwłaszcza ścięgien mięśni prostowników. Przy gwałtownym i silnym zgięciu palców niektóre włókna prostowników mogą ulec naderwaniu w miejscach ich przyczepów obwodowych.
Leczenie naderwania, podobnie jak leczenie stłuczeń, polega na unieruchomieniu uszkodzonej ręki na szynie gipsowej w ustawieniu czynnościowym (lekkie zgięcie grzbietowe) na okres 2 – 3 tygodni. Ruchy czynne mogą być podjęte dopiero po ustąpieniu bólu.
Złamania i zwichnięcia. W przeciwieństwie do stłuczeń i skręceń złamania kości i zwichnięcia ręki powstają pod wpływem silnych urazów bezpośrednich, np. uderzenia twardym przedmiotem, czy pośrednich, np. upadek na wyciągniętą kończynę.
Objawy złamań i zwichnięć są podobne: ból, zasinienie skóry, szybko narastaj cy obrzęk, ograniczenie lub całkowite zniesienie czynności np. zginania czy prostowania palców albo całej ręki, oraz różnie nasilone zniekształcenie ręki.
Leczenie. O przywróceniu sprawności ręki decyduje: 1) możliwie szybkie właściwe rozpoznanie, które w miarę upływu czasu może być utrudnione przez narastający obrzęk; 2) udzielenie pierwszej pomocy, aby nie doprowadzić do dodatkowych uszkodzeń czy powikłań; 3) leczenie prowadzone przez specjalistę ortopedę. Nierzadko konieczne jest leczenie operacyjne.
Po okresie unieruchomienia bardzo ważne znaczenie ma tzw. doleczanie, aby nie dopuścić do skrzywienia palca, przykurczu stawu lub wciągnięcia w bliznę ścięgien, które w ręce przebiegają bezpośrednio w sąsiedztwie kości.