W Polsce używa się trzech terminów na określenie zabiegów wyko­nywanych u człowieka znajdującego się w stanie śmierci klinicznej, a mianowicie: reanimacja, resuscytacja i ożywianie. Ter­miny te są synonimami. Zabiegi reanimacyjne stosuje się również w okresie zaniku podstawowych czynności organizmu, które decydują o życiu. Ograniczenie lub wypadnięcie czynności oddechowej, układu krążenia czy też ośrodkowego układu nerwowego może być punktem wyjścia dla procesu umierania. Celem zabiegów reanimacyjnych jest zahamowanie tego procesu, wytworzenie funkcji zastępczych podsta­wowych układów, a następnie przywrócenie ich czynności spontanicz­nej, aby ośrodkowy układ nerwowy był w stanie wytworzyć świado­mość.

Postępowanie reanimacyjne podejmowane w stanie bezpośredniego zagrożenia życia lub w stanie śmierci klinicznej polega w pierwszym etapie na: udrożnieniu dróg oddechowych, sztucznej wentylacji płuc, czyli zastosowaniu sztucznego oddychania, przywróceniu krążenia krwi za pomocą pośredniego masażu serca.

Zabiegi reanimacyjne powinny być podjęte natychmiast po rozpoz­naniu zatrzymania oddychania i krążenia i kontynuowane do czasu przybycia pomocy specjalistycznej.