W Polsce używa się trzech terminów na określenie zabiegów wykonywanych u człowieka znajdującego się w stanie śmierci klinicznej, a mianowicie: reanimacja, resuscytacja i ożywianie. Terminy te są synonimami. Zabiegi reanimacyjne stosuje się również w okresie zaniku podstawowych czynności organizmu, które decydują o życiu. Ograniczenie lub wypadnięcie czynności oddechowej, układu krążenia czy też ośrodkowego układu nerwowego może być punktem wyjścia dla procesu umierania. Celem zabiegów reanimacyjnych jest zahamowanie tego procesu, wytworzenie funkcji zastępczych podstawowych układów, a następnie przywrócenie ich czynności spontanicznej, aby ośrodkowy układ nerwowy był w stanie wytworzyć świadomość.
Postępowanie reanimacyjne podejmowane w stanie bezpośredniego zagrożenia życia lub w stanie śmierci klinicznej polega w pierwszym etapie na: udrożnieniu dróg oddechowych, sztucznej wentylacji płuc, czyli zastosowaniu sztucznego oddychania, przywróceniu krążenia krwi za pomocą pośredniego masażu serca.
Zabiegi reanimacyjne powinny być podjęte natychmiast po rozpoznaniu zatrzymania oddychania i krążenia i kontynuowane do czasu przybycia pomocy specjalistycznej.